منی سرگو٘ست

 گوست منی چہ کندیلِ روشنیا تا سر 

اے تیاب دپ ئِے کہ من نشتگُں ؛  دگہ ھا ھَورانی  شمو٘رگ ماں دمکیا کہ مئے لوگ ئِے پشتا گو٘ست منا شموشتگ من تاکِ دپا نشتگُں  وَ اے شمورگ  چارِتگ باز منا پہ جُوانی گیر نہ اِت آں یات ، بلے دمکی کہ چہ منی کو٘ٹے دریگِ پشتا گوست او منی چم ھمیشہ پہ ھمے دمکا  اَت اَنت ھِچّ کس چہ اے راھا نہ گوست شپا تو بِلّ روچا ھم ھِچّ مُساپِری ھم نہ گوست مُساپری کہ چہ دیر ئِے راھیا بیاتکینُ چِداں بہ گوستیں من بس جِنگانی بالانی توار اِشکُت کہ ھا دِرچکے کہ دَریگ ءِ کشاں اَت آھانی جیک جیک و بال جَنَگ ، منی بی بِرمشیں  تواراِش پروشت ھما بی برمشی کہ ھای ندارگ پہ چماں ڈُلدار آتک بلے پہ منا اے بی برمشے مَرگے دروشم و آواز است اَت یک گرندے کَتراشکگ منا ترانگیا پِرّی٘نت

من اِشکوت کہ بلّوکا توار جَت او سمّی زُوت بُرو چہ کُڈِّلا نپت ءَ بیار کنڈیلاں پُر کن  و آئے  شیشگاں پُچ ئے بہ زُر پھک بہ کن رُوسد اِنت و  زُوت شپ بیت اِنت تئی گونڈلیں  براتُوک کمبر کیت وتی درساں وان اِیت و نبیس اِیت

و لُوڑ یے ھم سر کُتگ کاسگ ءُ کلانٹ ءَ بہ چِن ی٘ر بہ کن کہ گوات اِش مہ بارت سمّیا پسّو دات گُڑا کمبر وت کجا اِنت ھر کار ئِے  بیت شما مناں توار جَن اِت من گُشے زَرّ گپتگی نوکری اُں  بَلّوکا درّای٘نت بِل دِراج زبانیا کمبرو پَس و شنکانی واڑا کنگا شُتگ  من ندْر باتُں کمبرو چہ وانگ ءَ کہ آتک سُبارگی وارت دمے نہ ساسارِتی شُت مہ ڈگاراں کہ پہ پساں کاھی بیار اِیت کُوربان بات بَلوک کمبرو درس ئِے وان اِیت کہ پہ جا ئِے بہ رس اِیت کہ مئے و وتی ٹپّاں بلکیں پاس کنت اے ترانگ کہ اِداں رس اِت و چمشانکے من دات دِیستُں کہ تیاب دپا یِگدار و کائِک گوں گونڈیں گو٘رماں پیچ ءُ تاب وَرگا اَنت و سَجّیں مردماں واتر کُتگ وتی لوگ و ھَنکینا گڑا دگہ دریائی مُرگانی ھم توار اِشکنگ نہ بیت آ ھم شُتگت اَنت ماں وتی کُداماں وَ دگہ ھِچّ تِرکُّ توار نیست اَت بِگَی٘ر  چہ آ  و پِریاتاں گونڈیں گو٘رمانی کہ تیاب دپا پروشان اِت اَنت 

اے چاگردِ نپسگیر  کہ اکسیژن ھوا ھم پہ نپس کشّگا اُشتاتگ اَت و منی اُپارگ نپسے بے وڑیا گِران اِت اَنت

من ی٘وکا اے تیاب دپا گوں روچے اولی شھما چم پچ کُت اَنت بِرِّاِت اُں کہ اِداں کُجااِنت  داردانل ، مانش  یا کہ تنگہ اسکاژراک یا کہ نہ در برزخ تنگہ برینگ؛ من پہ وتی واھگانی رَسگا ماں کُجا سرسر جَنانوں

پدا دو٘شِیگیں یاتاں کپتُں ؛ کہ رند چہ واڑۓ دپے بندگا وتی کو٘ٹیا چِیرمان بیتُں دیستُں کنڈیل بُنداتگ و چُل جاھا چِگردی سیہ دار منی گوھاروکا مان داشتگ اَنت  پرچیا کہ زمستان چِلّہ اَت ، من وتی کتابانی دپ پچ کُت درسانی نبیسگ  بندات کُت ساھتُکے گو٘ست من کہ چہ پسانی گِرودارا من بے کساس ژندُ پندِتوں  گُڑا واب زو٘ر بیت چم بند بیت اَنت سر جَھل شُت سر مہ کنڈیلا لَگِت منی مودانی سر سُتک  و من گوں تِراسے سر چست کُت اے وڑ چُنت برا شُتُ آتک دانکہ من کتابانی سرا واب کپتُں ، ماتا گُڑا منا ناوَلِّت کہ پادا شام ور ، بلّوکا دائما اے وھدا ھمے گو٘شت چوکا پاد مہ کن کہ واب چہ ورگا وشتِراِنت

سُہبِ سرا کُڈلے پَڈلا منی جاگا اَت و نان رو٘گنی پچ و شیرچا پَہ منا تیار اِت اَنت انچو کہ من دست پہ ورگا بُرت ، منی ماتا گو٘شت تئے اسکول نان من تئے کیپِ تھا کوتگ اَنت بلے منی دیدگ کمبرو جان جمبرانی لمب ماں زمینا ای٘راَنت و کاجہ مزنیں و دیرسریں کو٘ریے کہ شمئے دیمااِنت تو٘ چے گو٘شے باریں روھے اسکولا وانگا یا کہ نہ ، اے مئے ھمساھگ گُلاتونا گوشت منی چوک نہ رو٘ت من پسّو دات کہ من رواُں بلے منی واتر کنگ ئے وھدا ماتی جان تو بیا کورئے کرّا بلکیں آپ باز بہ بیت

تیاب دپا کہ گوں روچے رُژنا چم کہ من پچ کُتگ اِت اَنت دیستُں تَگس ھم چَہ منا پیسر اِز وابا پاد آتکگ اَنت و تلارانی  شَمَگ و شُنزوکانی تلا پہ وتی لاپِ شوھازا شُشگااَنت آخہ من مُجتی زندِ تھا پدمنتگ بیتگ اُں چو وتی راجے وڑا و اے رندا ھم تگس ھم چہ منا پِی٘ش کَپتگ اِت اَنت

انچو کہ دریاھا چارگاتوں روچے تروپگ ماں آپے سرا منی چمّاں لَگِت ھما دابا نورے کہ شھم کنت چَہ ارجَلیا ماں گوش ئے دُرّاں  کہ یک مھرنگے گوشااَنت  ، البت اے کجا و ھا کجا

گوں وتارا جی٘ڑگاتوں کہ چتو اسکول ئے ابتدایی سال گو٘ازینت اَنت تا  کہ ھای اسکول ماں چھبارا شُتُں و دَو٘لتی وابجایا چھار سال گوازینت پدا سربازی و رندا کالج ھم گو٘ست اَنت اے تو٘کینکا مئے روستاھا برگِ لی٘ن و آپے پی٘پ لی٘ن کشّگ بیت اَنت کہ اے دورہ ئے کسّہ ماں پی٘تیا ای٘راَنت و نبشتہ کَنگ و شنگ آھانی پرمنا الّمی و ھژدری اِنت  پرچیا کہ انسانے تجربہ و سرگو٘ست یک رھشون بیت اِنت پہ راجے نو٘ک ورناھاں کہ پہ سرڈگارئے ڈپّاں گمے بہ زوراَنت و وتی کساسا ڈُبّہ پی٘لو بہ کن اَنت

پاداتکوں لانکیگ من کوپگا کُت وتی پُشتِ نیمگا چارگے دات پُشتا کہ بَزِیں جنگلی اَت و ھای تُرسناکیں تھاری چِست بیتگ اَت و دو٘شی برےبرے چہ ھمے جنگلا رسترے گُرّگے من اشکوت ، دگہ آرام و تاھیر گِپتگ اَت و ھچ ھبرے نیست اَت و چہ جنگلے ھا دیما کوھی ٹُلّے پی٘داوراَت کہ چہ جمبراں بُرزتر سر کشّگااَت منی بلّوکا وتی کسّہ ھانی تھا گو٘شتگ کہ دی٘ریں مُلکاں یک کوھی است اِنت کہ ھای سر شہ اسیتینّا ھم بُرزتراِنت و ھا کوہ ئے نام الدورادور است اِنت کہ انسان پہ سعادت و سو٘بِ رسگا  پہ ھا کوہ ھا وتا بِرسی٘نیت و من ھم ھمے واستا دانڈیھ اُں کہ اے کوہ ھا یک گارے است و گارئے  تھا دو مرد کونڈ پہ کو٘نڈ نشتگ و ورد وانگا اَنت یکے چہ بومیان شیلی و یکے دگہ شَمَنے اِز  دریاچہ آرالِ  کَشَے مردماں و شہ اشاں سَبَک و ھسابے گِرگ لو٘ٹیت

نی من ھمے جادہ اے کہ دریا و جنگلے درمیان اَنت و چہ دو٘شیگیں شَنزاں گِل و چِڈّاَت ، رھادگ گِپتُں و کُھنیں کِسہ ھاں ماں وتی زِردئے تہا درّیچان بیتُں و گوں وتا جیڑاِت کہ اے سرگو٘ست من اگں کتابے تھا بیاروں  ھاے توار تِرکّینیت جھانا ؛ کہ یک جاھی منی زندگیا کنڈیل کارمرز بیتگ و دگہ یکے پہ منا کنڈیلِ جِند بیتگ و رھشون ، جاھی ھم چاگِردئے واھُندانی زِراب

عبدالعزیز عزیزی

بردادشت با ذکر منطع آزاد است