سفر

اتوبوس چه سراسیمه می تازد

گردنه های پرپیچ را میگذارد پشت سر

و در همین درّه  عکس حرکت ما ، جریان آب

 در مخالف جهت هم این دو سفر

چونان که من با چرخش لاستیکها فاصله میگیرم زخانه بسوی غربت

کسانی نیز میشوند بر کاشانه خویش قریب

آدمای با تفکرات مختلف و گه متضاد

اما جملگی خیره بر قله ها و گهگاهی بر صفحه ساعت

که میطلبیم گذشت زمان را تندتر

دریغ که سپری شدن این زمان سپر زندگانیست

این تعقیب وگریز عقربه ها به پایان میبرند دو سفر را

که زیکی شادمان، چو نمایان شود روشنایی شهر

اما نالان زدیگری که هویدا شود سپیدی بناگوش

چونک که دهکده ها می آیند پی هم و مقصد قریب

                                                            و سرخوش که قدم برخاک

اما وحشت از آن سفر حقیقت

                                     که بر خاک شود سر

                                                             عزیزی 17 اسفند 1389