ادبیاتی از قصرقند(کسرکند) مکران گدروزیا غربی

ادبیاتی از قصرقند(کسرکند) مکران گدروزیا غربی

قصرقند بهشتی در مکران....دست نوشته های من
ادبیاتی از قصرقند(کسرکند) مکران گدروزیا غربی

ادبیاتی از قصرقند(کسرکند) مکران گدروزیا غربی

قصرقند بهشتی در مکران....دست نوشته های من

. . . ما

دستام را بر پشت سرحلقه کرده ، سر بر زانو و چنان بر بناگوش میفشارم که صدای نشنوم حتی خش خش نفسهام
  چونکه شیرخشک کودکم بپایان رسیده و تحمل شنیدن ضجه هایش را ندارم ،   در حالی که بر نرده های بالکن تکیه نموده ام و به خیابان مینگرم ، آدمای با تیپ های متفاوت در گذرند
  مثلا به یکی که سیگاری دودکنان و زمزمه ای بر لب و قصد راکب شدن بر آهن پاره اش را دارد خیره میشوم  . بخود میگویم که در مخیله اش چه درگذر است و آن یکی که گونی ی  بر کول که نکبت فقر از رخسار و لباسش جار میزند، به چه میاندیشد ؟
   آنیکی شاید بر  تدارک مهمانی آخر شب و اینیکی احتمالا بیقین در این پندار است که تلاقی نگاهش بر پرتو نگاه کودکان منتظرش چه اندازه سنگین خواهد بود بر بغض در گلو خفته اش.
  که ناگه دیده سوی کودکی دوان ، بادکنک بدست میدوانم و آرزو میکنم که ای کاش زمان زندگی در این دوره بی غصه توقف میکرد.
 و که گریه های کودک همچنان فروتر میکند کارد بر استخوانم ، صدای زمخت و طلبکار صاحبخانه که از حیاط همکف مرا صدا میزند رشته افکارم را منجمد میکند  . ناخواسته باین میاندیشم که پای آنسوی نرده نهم و سقوطی آزاد بهتر است یاکه دستام را بر گوشهایم بیشتر بفشارم.
  اما گویا عشقی خاکستری که بر سرزمین قحطی زده دلم خیمه افکنده میآفریند برام تسلسل ایام.

سوز زهیر

آنک که گوریچ شلاق جلادانه خویش را بر پیکر نحیف لانه حصیری ما ( کودل) با خشمی سنگین چنان سهمگین فرود آرد و ز ارتعاش کمبهای( شاخبرگ درخت داز  که شیبدار روی سقف خانه های بلوچی میذارند همانند شیروانی عمل میکند) کلبه ملودیی درام پدید میآید که زهیر ( درد طولانی انتظار و کتابی با همین عنوان از پائولو کوئیلو) باران را مینوازند
ای مکران زمانی که این ملودی نواخته میشود تراژدی غریبیت در طول احصار در مخیله ام تداعی میشود ، احساسی که قلم توان آن ندارد که بدوش کشد و کلماتی در ادبیات نمییابم که درد تورا بر کاغذ نقش کنند ، ومن ترا دوست میدارم بلوچستان چنان دوست داشتنی که به یقین طواف کنم نمادهای مردانگیت را ، مکران من ایمان دارم به تمام راد مردان تاریخ تو .... لیک چه بر سر ما آمده که امروز برای چلامپگ(قاپیدن) قرص نانی جوین تمام صفات نیکویت را زیر پا مینهیم تا دست ز دست برادر بالاتر رود.
 و ندانم که چرا اینک دگر تراوش نکند طراوت کهن مردان و شیرزالانت

قهقهه ملائک

قهقهه ملائک 

                   نجابت ابلیسیان 

                                            آفتـاب را نشان می دهنــد  

 اما آن مریخ است و نیست آبی در خدای جنگ  

کاین نظم نوین عالمگیر بر سیاه چالها میچرخد 

  یا تعظیم بباید بر قداست ابلیسیان  

                                                     یا مرگ بباید در ره اخوان  

 ادامه......"این شعر در لابلای یک مطلب قدیمی بعنوان سیاهچال میباشد" 

کاش این شب بی سحر بود

 

    

    در این ساحلی که نشسته ام ، دیگر نم نم باران تویِ خیابونِ بی عابرِ پشت پنجرهِ خونهءمون را بیاد ندارم خیابونی که هرگز در روشنای روز هم رنگ عابر ،حتی مسافر دوردستها را بخود ندیده بود و فقط صدای پرواز پروانه ها از لابه لای برگ و ساقه اقاقیای کنار پنجره گاه و بیگاه این سکوت دل انگیزم که بظاهر مرگبار مینمود،را میشکستند. 

در ادامه مطلب   بخوانید

ادامه مطلب ...

داستان کوتاه-سیاهچال

باد سرد پاییزی دیوانه وار از شیشه شکسته پنجره زوزه کشان همچو سیلی معلم اول دبستانمان بر چهره ام فرود میآید ، تکه های برف رقصان رقصان روی فرش سفید رنگ زمین آرام میگیرند، ولی نوسانات افکارم در چنگال این باد وحشی بطور هولناکی، از نگاه قفل شده ام بر داروهای روی میز پاره میشود و این کتابهای ولو شده روی میز بیشتر آزارم میدهند. جمله ی "هرگز فراموش نکن تو بمن قول دادی ........" مثل صدای به خویش خوان ناقوس «سن پیتر» مرا غرق خاطره هایش میسازد!
دنباله داستان را در ادامه مطلب بخوانید

ادامه مطلب ...

تصویر رویاهایم

ای تک بازیگر آرزوهایم هرگز فراموش نکن که فراموشت نمیکنم

 ای ساربان غافله رویاهایم بی تو قایق عشقم به گلی ابدی خواهد نشست

که حتی جلبکها توان رویش ،رویش نخواهند داشت یا که الوارایش را شیراوانی کلبه ای نخواهند کرد

اولین نگاه

کهن ترین خاطره ام به آن زمان پیوند میخورد که تلاقی پرتو دیده گانمان عجیب گره خورد

و ز تپش هسته جان،مرکز ثقل تعادل را چنان زلزله ای در گرفت که توازن افکار بمثل وحشت زدگان میدان نبرد به سراسیمگی رفت

و در کارزار نگاههای آن روز نقطه عطفی در مسیر ساکن و یخ زده ی سرنوشت پدیدار گشت و این شد شروعی مه آلود در چشم اندازی سپید

از کهنه دفترهم رکاب بودن آن زلال ترین یادمان زآخرین بودن حسرتبار، تازه تر در مخیله دارم با این همه فاصله روزگاران دراز.

بنگر که چه بر سرمان آمده که زمان مدید با هم بودن بر طبق قاعده آبدیده تر گرداند دریغ، که بودن به سست بنیاد شدن سوق یافته.

تندباد حوادث زمانه

آیا ممکنه درلابه لای آدمای فراوانی که در حواشی ما می پلکند همدیگر را گم کنیم ؟و ز انبوه ی کرکسها ومشغله های بی پایان رمق جستجوی هم را نداشته باشیم و حل بشیم در جریان تندباد حوادث زمانه، حتی که سُکان زندگی خویش را بسپاریم بدست رسم روزگار رسمی که طی طریق آن جزء نابودی غیر قابل برگشت نخواهد بود

قلب ویرانه من

قلب ویرانه من با لانه کردن کبوتر عشقت رو بسبزی نهاده

عزیزم من جایگاه خویشتن را در سینه کوچکت به سلطنت هفت اقلیم ندهم 

 

کاش بودی و میدیدی که چقدر ز انتظار آن روزان سبز فردای زندگی با تو ؛امروز مرا خزانی نفسگیر دربرگرفته که از ریاضت فراق، رخ ز زردی جسمی مرتاض مسلک به نمایش گذاشته که مردم تحرک این جسم را بثانیه ها ببینند