رخ یار

چو گیسویت ریزد به رُخسار

روز روشن، گردد چو شب تار

گر گشای درج ادب

شب سیه، شود چو سیماب

چو درآیی لب به سخن

قطعه آخر ماند زموزون

گر این باشد رخ یار

بلیغان در مانند ز گفتار

باش در سایه لب به لب

تا آتش نگیرد جهان، زین مشعشع